17 juli 2013

Dag 16

17 juli Hanoi

De bedoeling was dat we zouden uitslapen, maar gisterenavond ontdekte Tom dat het Mausoleum van Ho Chi Minh slechts tot 11 uur open is. Dus sorry Nicky en Tim maar we moeten toch om half 9 op....

Bij het opstaan merken we de dat de stroom uitgevallen is, dus geen licht en belangrijker GEEN airco. Na het ontbijt gaan we met de taxi naar het Ho Chi Minh Complex. Daar aangekomen moeten we eerst onze rugzak afgeven en dan met de stroom mee om naar het gebalsemde lichaam van Uncle Ho te kijken.


Het is wel een bijzondere ervaring om met honderden Vietnamezen in de rij langs het lichaam geleid te worden. Je mag niet stilstaan, geen foto's of video opnames maken. Weer buiten moeten we nog even wachten tot de security de videocamera komt terugbrengen. Daarna gaan we door naar het presidentiële paleis en de woning waar Ho Chi Minh tijdens de jaren '50 heeft gewoond. Ho Chi Minh was tijdens zijn leven wars van alle luxe die bij het presidentschap/partijleiderschap hoorde.


Hij wilde niet in het paleis wonen, dus liet hij een paalwoning bouwen op het terrein en daar woonde hij in. Bijzonder aan dit geheel is, dat wij toeristen, moeten betalen, maar dat de Vietnamezen gewoon door mogen lopen. 
Na het presidentiële paleis, gaan we de rest van het complex bekijken, de éénzuilige pagode en het Ho Chi Minh museum. 



Beide niet zo interessant als het paleis en het mausoleum. Inmiddels raken we aardig verhit, vooral Nicky en ik. Want wij zijn in lange broek, zoals de kleding voorschriften zijn. Maar we hebben wel gezien dat wij weer de braafste uit de klas zijn, want er lopen behoorlijk wat vrouwen met blote knieën en blote schouders rond, wat toch als ongepast wordt beschouwd.
Om 12 uur halen we onze rugzak, met korte broeken, weer op bij de ingang. En Nicky en ik gaan ons snel verkleden. Pfff dat scheelt.

HCM of KFC

We zijn van plan via de Vlaggentoren terug te lopen naar het hotel. Onderweg eten we wat en voeren een hongerig poesje (vooral Tim wil het beestje steeds meer geven). 














Het hotel is best een eind lopen, maar dat geeft niet, ook al is het heel warm. Terwijl we lopen komen we ineens in een straat waar de treinrails dwars doorheen lopen. We hopen voor de mensen die daar wonen dat die trein niet meer rijdt.



 Eenmaal terug hopen we dat we even lekker in een koude kamer kunnen zitten, maar helaas is de stroom nog niet herstelt. Wat te doen. We besluiten naar Paradise I te gaan om te gaan zwemmen. Dat is wel even lekker. Terwijl Tom en de kids nog wat meer zwemmen heb ik tijd om de dag van gisteren online te zetten.  Na een uurtje of anderhalf gaan we weer weg. 

Bij terugkomst in het hotel is er weer elektra. Dat scheelt een hoop. We gaan wat relaxen, wat lezen, wat browsen en op bed te liggen. Na een half uur, poef weg elektra. Het is niet onze dag denk ik. Dus we gaan maar weg om te eten en hopen dat bij terugkomst de elektra weer werkt.

We eten bij Gecko, dit keer niet tegenover ons hotel maar in de volgende straat. Na het eten raken we in gesprek met een Amerikaan, die hier werkt. Het is een grappig en boeiend gesprek over normen en waarden in Azië en hoe de mensen hier werken en funktioneren. 
Rond half 10 gaan we terug naar het hotel om de koffers in te pakken. 
Maar bij aankomst worden we onaangenaam verrast. Geen elektra, geen uitgeprinte boardingpassen voor morgen, geen airco (en dat is misschien nog wel het ergst). Het management (zij kunnen we ook niets aan doen) verontschuldigd zich velen male voor het ongemak en zet uiteindelijk een generator aan, zodat we in elk geval wel licht hebben op de kamer, maar nog steeds geen airco.

We pakken de koffers in zover dat gaat en vluchten terug naar Gecko. Ondertussen is het ook nog eens keihard gaan regenen. We krijgen extra paraplu's van het hotel.

We verdrinken ons verdriet (nou zo erg is het nou ook weer niet) bij Gecko en gaan toch enigszins op tijd naar bed.
Morgenochtend om 7 uur worden we opgehaald door een taxi die ons naar het vliegveld brengt, van waar we naar Kuala Lumpur vliegen en dan zit onze Vietnam trip erop.

Conclusie: Vietnam is zeer zeker een bezoek waard. De voorzieningen zijn over het algemeen zeer goed en de mensen zijn zeer vriendelijk en doen hun best het je naar de zin te maken. Misschien is 12 dagen wel een beetje te kort, want we hebben nu echt dingen moeten overslaan, zoals Hoi An, die we eigenlijk wel hadden willen zien. Maar goed dat heb je als je op het laatste moment je plannen veranderd.

Foto's van de trip (meer dan op het blog te zien zijn) kun je vinden op: 
https://picasaweb.google.com/104781891286123605017/MysteryTour201306 
https://picasaweb.google.com/104781891286123605017/MysteryTour20132

Geen opmerkingen:

Een reactie posten