Dag 11

12 juli Hué - Dong Hoi

Voor ik aan deze dag begin, moet ik even iets rechtzetten. De grap van gisteren over Qua-sy-modo, was van Nicky en niet van Tim.

We moeten vroeg op, om 7 uur, want om 8 uur staan Sy (chauffeur) en Qua (gids) klaar om met ons op pad te gaan. Wij en zij zijn precies op tijd, dus we kunnen meteen vertrekken.

We gaan naar de 'gedemilitariseerde zone', DMZ en naar de Vinh Moc Tunnels. Het is ongeveer tweeenhalf - drie uur rijden. Dus Nicky en Tim kunnen nog een beetje bijslapen, want het was wel heel vroeg vanmorgen.

We rijden door het Vietnamese platteland en zien weer allerlei mooie plaatjes aan ons voorbij schieten. Hier lijkt het af en toe of de tijd 50 jaar heeft stil gestaan.

Na een paar uur stoppen we opeens aan de kant van de weg. Qua vraagt ons uit te stappen. Omdat we niet meteen iets interessants zien vragen we ons af waarom we stoppen. We klimmen een stukje omhoog in de berm en dan zien we het: Een kapotte Amerikaanse tank, helemaal overgroeid met planten staat hier aan de kant van de weg. Qua verteld ons dat hier de McNamaralijn liep. De McNamaralijn was een elektrisch hekwerk dat de VietCong op afstand moest houden, alleen heeft het nooit echt gewerkt, want als het hekwerk aan de ene kant werd opgebouwd door de Amerikanen, werd het aan de andere kant 's nachts door de VietCong weer afgebroken.

We rijden weer verder en komen aan bij de DMZ. De DMZ is de zone waarin niet gevochten mocht worden door de Fransen (en later de Amerikanen) en de Vietnamezen. De lijn loopt over de 17de breedtegraad. De zone werd in de gaten gehouden door de UN. Later bij de eenwording van Vietnam ontmoeten de twee partijen zich op de Hien Luongbrug die over de rivier loopt. Er is een klein museum en een replica van het huis van de UN.

                                             

In het museum verteld Qua ons dat door de 'burgeroorlog' tussen Noord en Zuid-Vietnam veel families in een lastig pakket kwamen, zo ook zijn familie. Tot groot verdriet van zijn ouders. Eén van z'n broers werkte in het Noorden en bekleedde een hoge positie binnen de communistische partij en z'n andere broer werkte in het Zuiden en werd daar een hoge pief. Toen de oorlog voorbij was hadden beide broers andere ideeën over hoe nu verder en het gevolg was dat ze jaren niet met elkaar spraken. Dit doet ons een beetje denken aan de situatie in Berlijn toen de muur nog stond.

Na het museum en de brug, drinken we wat bij een klein tentje naast de weg bij de brug. Twee kinderen helpen ons. Het blijken Agent Orange slachtoffers te zijn, ze hebben allebei aan beide voeten 6 tenen en de jongste van de twee heeft aan één hand ook 6 vingers. We worden hier dus even met onze neus op de feiten gedrukt.


Het is tijd om door te rijden naar de Vinh Moc Tunnels. Deze tunnels zijn gegraven door de bewoners van het gelijknamige dorp. Hun dorp werd door de Amerikanen zwaar gebombardeerd, omdat ze aan zee lagen en een doorvoer waren voor wapens, voedsel en medicijnen, via het eiland Con Co, naar de VietCong in het zuiden. Om de bombardementen en de gevechten te ontlopen verdwenen de bewoners onder de grond.

In de tunnels, die over 3 lagen verspreid zijn, vindt je plekken om te wonen, te koken, te leren, maar ook een deel waar kinderen geboren werden (17 in totaal). De tunnels zijn 2 tot 3 kilometer lang en hebben 13 ingangen. De ingangen liggen wel verstopt maar niet zoals bij de Cu Chi Tunnels, die aan het front lagen.

We gaan de tunnels in. En Tim, Nicky en ik ontdekken meteen een groot verschil met de Cu Chi Tunnels, we kunnen staan en hoeven niet gehurkt door de tunnels te kruipen. Hoewel nog steeds niet echt hoog en breed zijn deze tunnels veel begaanbaarder dan de Cu Chi Tunnels. We lopen door een tunnelgang die uitkomt bij de zee en als we buiten staan, hebben we wel groot respect voor de vindingrijkheid van de Vietnamezen. Wij moeten er allemaal niet aan denken dat we daar 4 jaar ('68 - '72) zouden moeten wonen.

Na het bezoek aan de tunnels vertrekken we richting Dong Hoi (nog anderhalf uur rijden). Onderweg stoppen we om te lunchen bij een wel heel erg lokaal restaurant. Qua regelt voor ons eten, want de mensen daar spreken geen Engels. We krijgen iets van rijst, kip, met heel veel botten en we ontdekken de hanekam van de haan ook tussen de stukken, spinazie met wilde knoflook en pepers, een soort omelet en nog een soep met een zoetwater vis. In eerste instantie kijken we er met argwanende ogen naar, maar eerlijk is eerlijk, alles is heel lekker. We hebben alleen veel te veel gekregen van de vrouw des huizes en zij vindt dat wij veel te weinig eten.... Maar we hebben echt genoeg. Het enige wat echt niet lekker was, was de groene thee. Die smaakte volgens Nicky zoals natte sigaretten ruiken en ze had gelijk.

We rijden na het eten weer verder richting Dong Hoi, onderweg genieten we van het Vietnamese platteland of slapen wat. En om half 4 zijn we in ons hotel in Dong Hoi. We checken in en gaan wat relaxen. Tom gaat de rest van de reis plannen, de kinderen lezen en kijken You Tube filmpjes en ik schrijf dit blog.

Eigenlijk zijn we vanavond ongeïnsprireerd, na het relaxen op de kamer besluiten we gewoon in het hotel te blijven.  We eten wat in de skybar op de 12de verdieping en verder doen we de hele avond niets. We gaan lekker op tijd slapen, want morgen om 8 uur gaan we weer op pad.